Leen Caremans

Ik woonde op veel verschillende plaatsen en heb niet echt een thuis of een plek waar me mee verbonden voel. Behalve de natuur, want die is er overal en daar kan je altijd heen.
Daarom ben ik de natuur beginnen fotograferen wanneer ik het moeilijk had, toen ik werkloos was, geen relatie had en weinig vooruitzichten had. Vandaar donkere chaotische beelden die weergeven hoe ik me toen voelde. De verwelkte bloemen zijn voor mij een teken van vergankelijkheid, dat alles soms zo snel weggaat, dat ik niets bij me kan houden. Net zoals mijn ouders destijds hun bloemenwinkel niet konden houden.
De beelden worden geleidelijk minder donker en af en toe zie je lichte plekken. Sprankeltjes hoop. Want ondertussen leerde ik iemand kennen waar ik me goed bij voel, maar waar ik ook niet vertrouwd mee ben. Voorzichtig, stap voor stap laat ik ook dit aan de buitenwereld zien.
Hoop is het omhelzen van het onbekende.
Rebecca Solnit